Dag 14 Cao Dai Temple en de Cu Chi Tunnels
1 januari 2018 - Ho Chi Minh City, Vietnam
Na de fantastische oud en nieuwjaarsviering en thuiskomst rond 2u en nog wat appen, word ik om 6.45 uur wakker van de wekker en heb ik heel veel moeite met opstaan. Een nieuw hotel en vooral een nieuw bed is altijd vol verrassingen hoe goed of hoe slecht je er in slaapt. Vannacht was het een kussengevecht. Ik kon er geen goede houding mee vinden, gevolg een stramme nek. Maar hupsake 2018 en vooral deze fantastische reis laat niet op zich wachten. Zoals steeds is Dimphy al lang wakker en welliswaar ook niet topfit zijn de twee leukste meiden van het hele hotel klaar om ook van deze dag een feest te maken😀. Een dag zonder ls een verloren dag! Ik zie dat ik wat gemiste oproepen en aantal appjes binnen heb gekregen maar heb nauwelijks tijd om te reageren.
Gelukkig brengt de lift ons van zeshoog naar het gelijkvloers en er wacht ons weer een heerlijk buffet.
Na een poosje komt ook Kris er aan -mannen hebben altijd veel tijd nodig😜- en is ons superteam voltallig.
Half negen en busje komt zo staat al voor ons klaar voor een tocht van bijna 3u. En dan hebben we nog geluk dat het op deze eerste dag er geen file is. We rijden een lange tijd over de weg die naar Cambodja gaat. Het is een hele brede weg met aparte rijbanen voor scooters. Er rijden nl net zoveel scooters als auto's hier.
Er is van alles te zien langs de weg ook al heb ik mijn ogen meer dicht dan open. Het chaotisch wegverkeer met soms luid toeterende vrachtwagens maakt dat ik telkens wakker schrik. Ook leert Linn onze plaatselijke gids ons nog wat vietnamees. Veel woorden lijken nl op elkaar maar hebben een totaal andere betekenis. Hij geeft het voorbeeld van "Ma" het verschil zit hem in de toonhoogte en klank van het uitspreķen. Ondertussen heb ik uiteindelijk toch wat kunnen bijslapen.
Ons eerste doel vandaag is de "Cao Dai Temple" in Tay Ninh. Hier heeft men een geloof wat onderdelèn heeft uit allerlei andere geloven. Het is een heel bijzondere plek, in niets te vergelijken met de rest van Vietnam. Alles is enorm kleurrijk. Binnen in de tempel doet het me denken aan carnavalswagens van papier machee. Ik maak enkele mooie foto’s en het is 12 uur als de ceremonie begint. We moeten uit de tempel en kunnen wel vanaf een balkonnetje toekijken. Eerst komen er enkele tientallen vrouwen naar binnen, daarna mannen, allen in het wit. Wit is hier ook de kleur van rouw. Enkele (priesters) zijn in het blauw en rood. Hoe meer kleur hoe belangrijker de persoon. Heel lang blijven we van dit spektakel niet genieten want we moeten door naar onze volgende bestemming.
Deze keer verplaatsen we ons in de wereld van de Vietcon die in hun strijd tegen de Amerikanen een enorm stelsel van tunnels hebben uitgebouwd. Een stad onder de grond als het ware.
Eerst volgt er een uitleg met dvd presentatie. Mijn ogen en die van andere medereizigers worden zo zwaar we houden ons amper (en enkelen helemaal niet) wakker.
We zien hoe vernuftig de Vietcon alles hebben bedacht en uitgewerkt. Ook horen we dat de tunnels er al gedeeltelijk lagen tijdens de oorlog met de fransen. We zien hoe de vietnamezen leefden en kookten onder de grond. Ze deden dit in de ochtend zodat de rookpluim via een smalle opening niet opviel tijdens de grondmist. Ook mogen we ons in de smalle tunnels laten zakken om ons in het gangenstelsel te begeven. Tegen 16 uur is het weer tijd om terug naar Saigon te rijden. We passeren rijstvelden en ik bekijk ondertussen mijn foto's die ik gemaakt heb. Plotseling lig ik helemaal dubbel als ik een foto voorbij zie komen die ik van Kris heb gemaakt. Het is een hilarische foto en iedereen kijkt me vreemd aan. Vervolgens gaat de foto heel de bus rond en iedereen die humor heeft ligt in een deuk. Later verlaat ik onze gezellige achterbank en nestel ik mezelf ff op 2 stoelen om ff te doezelen. Als ik weer beetje wakker ben kan ik het toch weer niet nalaten om de scooters te fotograferen. Ik denk dat die me het meest gaat bijblijven. Tegen 18 uur zijn we in het hotel. We spreken af om om 19 uur te gaan eten. Dimphy gaat mee maar voelt zich niet lekker. Ze heeft last van darmkrampen. We besluiten eerst ff drankje te doen in de buurt. Na half uurtje trekt Dimphy het niet meer en loopt terug naar het hotel. Kris en ik gaan op zoek naar een restaurantje. Niet veel verder vinden we iets. We besluiten samen een hotpot te beststellen. Ondertussen krijgen we van Dimphy door dat zij ook van een hotpot geniet op haar hotelkamer. Onze hotpot is heerlijk en met 2 biertjes erbij voor ieder zijn we € 11,- kwijt. Rond 22 uur zijn we klaar en lopen terug naar het hotel. Maar eens lekker vroeg naar bed vanavond.
Gelukkig brengt de lift ons van zeshoog naar het gelijkvloers en er wacht ons weer een heerlijk buffet.
Na een poosje komt ook Kris er aan -mannen hebben altijd veel tijd nodig😜- en is ons superteam voltallig.
Half negen en busje komt zo staat al voor ons klaar voor een tocht van bijna 3u. En dan hebben we nog geluk dat het op deze eerste dag er geen file is. We rijden een lange tijd over de weg die naar Cambodja gaat. Het is een hele brede weg met aparte rijbanen voor scooters. Er rijden nl net zoveel scooters als auto's hier.
Er is van alles te zien langs de weg ook al heb ik mijn ogen meer dicht dan open. Het chaotisch wegverkeer met soms luid toeterende vrachtwagens maakt dat ik telkens wakker schrik. Ook leert Linn onze plaatselijke gids ons nog wat vietnamees. Veel woorden lijken nl op elkaar maar hebben een totaal andere betekenis. Hij geeft het voorbeeld van "Ma" het verschil zit hem in de toonhoogte en klank van het uitspreķen. Ondertussen heb ik uiteindelijk toch wat kunnen bijslapen.
Ons eerste doel vandaag is de "Cao Dai Temple" in Tay Ninh. Hier heeft men een geloof wat onderdelèn heeft uit allerlei andere geloven. Het is een heel bijzondere plek, in niets te vergelijken met de rest van Vietnam. Alles is enorm kleurrijk. Binnen in de tempel doet het me denken aan carnavalswagens van papier machee. Ik maak enkele mooie foto’s en het is 12 uur als de ceremonie begint. We moeten uit de tempel en kunnen wel vanaf een balkonnetje toekijken. Eerst komen er enkele tientallen vrouwen naar binnen, daarna mannen, allen in het wit. Wit is hier ook de kleur van rouw. Enkele (priesters) zijn in het blauw en rood. Hoe meer kleur hoe belangrijker de persoon. Heel lang blijven we van dit spektakel niet genieten want we moeten door naar onze volgende bestemming.
Deze keer verplaatsen we ons in de wereld van de Vietcon die in hun strijd tegen de Amerikanen een enorm stelsel van tunnels hebben uitgebouwd. Een stad onder de grond als het ware.
Eerst volgt er een uitleg met dvd presentatie. Mijn ogen en die van andere medereizigers worden zo zwaar we houden ons amper (en enkelen helemaal niet) wakker.
We zien hoe vernuftig de Vietcon alles hebben bedacht en uitgewerkt. Ook horen we dat de tunnels er al gedeeltelijk lagen tijdens de oorlog met de fransen. We zien hoe de vietnamezen leefden en kookten onder de grond. Ze deden dit in de ochtend zodat de rookpluim via een smalle opening niet opviel tijdens de grondmist. Ook mogen we ons in de smalle tunnels laten zakken om ons in het gangenstelsel te begeven. Tegen 16 uur is het weer tijd om terug naar Saigon te rijden. We passeren rijstvelden en ik bekijk ondertussen mijn foto's die ik gemaakt heb. Plotseling lig ik helemaal dubbel als ik een foto voorbij zie komen die ik van Kris heb gemaakt. Het is een hilarische foto en iedereen kijkt me vreemd aan. Vervolgens gaat de foto heel de bus rond en iedereen die humor heeft ligt in een deuk. Later verlaat ik onze gezellige achterbank en nestel ik mezelf ff op 2 stoelen om ff te doezelen. Als ik weer beetje wakker ben kan ik het toch weer niet nalaten om de scooters te fotograferen. Ik denk dat die me het meest gaat bijblijven. Tegen 18 uur zijn we in het hotel. We spreken af om om 19 uur te gaan eten. Dimphy gaat mee maar voelt zich niet lekker. Ze heeft last van darmkrampen. We besluiten eerst ff drankje te doen in de buurt. Na half uurtje trekt Dimphy het niet meer en loopt terug naar het hotel. Kris en ik gaan op zoek naar een restaurantje. Niet veel verder vinden we iets. We besluiten samen een hotpot te beststellen. Ondertussen krijgen we van Dimphy door dat zij ook van een hotpot geniet op haar hotelkamer. Onze hotpot is heerlijk en met 2 biertjes erbij voor ieder zijn we € 11,- kwijt. Rond 22 uur zijn we klaar en lopen terug naar het hotel. Maar eens lekker vroeg naar bed vanavond.
